Dit is de openingspagina van het stripalbum “Pizzacap”. Omdat van dit album in 2015 een oplage verschenen is, hebben een aantal van jullie het wellicht in huis. In Pizzacap stel ik, doorgaans op absurdistisch-humoristische wijze, de wereld van de systeemgastronomie aan de kaak. Toen ik in Garmisch-Partenkirchen woonde heb ik in het fastfoodrestaurant, waar deze strip zich afspeelt, ook daadwerkelijk gewerkt. Vorige week ben ik begonnen om de engelstalige versie van de album te gaan “gestalten”. Ergens in het voorjaar van 2018 hoop ik ’t uit te kunnen brengen.
Toen ik vorige week in Londen en Brighton was, heb ik circa 10 Engelstalige exemplaren van het album “Stangl’s Klokje” (Stangl’s little watch) verkocht.
Bij een bezoek aan Londen hoor je natuurlijk zaken zoals de Big Ben, het House of Parlement, Buckingham Palace en Trafalger Square te gaan zien. Dat heb ik uiteraard ook gedaan. Met veel plezier overigens. Maar toch ben ik iemand die, als hij een stad bezoekt, het liefst van de gebaande toeristische paden afwijkt. Zo uiteraard ook in Londen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat ten westen/noordwesten van het centrum van Londen zo ongeveer de duurste woonwijk van Europa of wellicht zelfs van heel de wereld is gelegen. In Kensington, een wijk die vooral bestaat uit monumentale huizen en wooncomplexen uit de victoriaanse tijd, kost een piepklein appartementje (30m20) al gauw 1.000.000 pounds!!
Trek de knip maar open als je hier wilt wonen. Een eenkamerwoning kost al vlug 1 miljoen pounds.
Ten noordwesten van het centrum van Londen ligt eveneens de wijk Portobello, met in het centrum daarvan de straat Portobello Road. Deze straat is niet alleen bekend als decor van films zoals “Bridget Jones Dairy” maar is tevens een hotspot voor iedereen die op zoek is naar allerlei vintagekleding of aanverwante spullen. De charmante typisch Britse huisjes, die in een groot gedeelte van deze smalle maar lange straat het beeld bepalen, passen hier helemaal bij. Aan het noordelijke einde van Portobello Road doemt ineens een van de meest brutaleske woontorens op die ik ooit in m’n leven heb gezien, de Trellick Tower.
Portobello RoadTrellick Tower
Nadat ik het beroemde zebrapad op Abbey Road was overgestoken, net zoals de Beatles in augustus 1969, was het niet ver naar Baker Street. Dit is niet alleen een van de belangrijkste winkelstraten van Noord Londen, met o.a de official Beatlesstore, maar tevens dè Baker Street waar Gary Rafferty in 1978 over zong. Deze song gaat over de avonden dat hij noodgedwongen in Londen verbleef om de opheffing van de band Stealers Wheel te regelen. Hij sliep toen bij een vriend die aan Baker Street woonde.
Toen ik twee weken geleden via Airbnb accommodatie regelde, in deze werkelijk enorm uitgestrekte stad, wist ik niet in wat voor stadsdeel ik terecht zou komen. Naast een niet al te hoge prijs, was de ligging in het zuidelijk deel van Londen de enige vereiste die ik had gesteld. Pas toen ik enkele dagen voor aanvang van m’n UKtrip via streetview ging kijken wat Westmoreland Way voor straat was, kwam ik er achter dat deze straat gelegen was in een van de armere wijken van South London. Voor sommige mensen zou dit wellicht een rede zijn om van accomedatie te wisselen, voor mij juist niet. De wijk Pollards Hill, onderdeel van Council Croydon, gebouwd tussen 1950 en 1980. De wijk bestaat bijna uitsluitend uit laagbouw, enerzijds uit typisch Britse naoorlogs rijtjeshuizen met van die erkertjes, anderzijds uit bijna nederlands uitziende rijtjeswoningen, opgetrokken uit donkere baksteen. Westmoreland Way ligt in het tweede deel. In de wijk Pollards Hill wonen veel migranten, waaronder veel Ghanesen. Dat de stedebouwkundige opzet van de wijk niet aansluit aan de leefstijl van de meeste huidige bewoners blijkt uit te vele compleet verwaarloosde tuinen. Pollards Hill is zeker geen uitzondering in Londen. Er zijn tal van dit soort wijken en als je gaat kijken in het oostelijk deel van Londen besef je al snel dat het eigenlijk nog veel slechter kan.
Nancy, die in 1995 samen met haar dochter Win vanuit Taiwan naar het Verenigd Koninkrijk kwam, woont al langere tijd in Pollards Hill. Nancy is een gastvrije zorgzame vrouw net zoals haar dochter. Hoewel ik de eerste dag erg moest wennen aan de Taiwanees-Britse mix in huize Lo, kijk ik terug op een aangename tijd in Pollards Hill.
https://en.wikipedia.org/wiki/Pollards_Hill
In een dergelijke woning logeerde ik drie nachten. (Bron: Higgins Construction)Bron: United LivingUitzicht vanuit Pollards Hill richting Sutton (samen met Purley de meest zuidelijke wijk van Londen)
Vandaag, 9 september 2017, is het precies twintig jaar geleden dat ik hopeloos verliefd werd op een vrouw. Dat was niet de eerste keer dat me dat overkwam, maar het was nog nooit zo hevig. Ik studeerde Ruimtelijke Ordening en Planologie in Deventer en was zojuist in de “Koekstad” aan de Ijssel teruggekeerd om met het vierde, tevens laatste jaar van de studie aan te vangen. Ik weet het nog heel goed. ik liep door de historische binnenstad, op zoek naar vertier, toen ik haar op de Brink plotseling tegen het lijf liep. Stiekem hoopte ik hier al op, maar zoiets gebeurt alleen als je het niet verwacht. Zoals nu, dus. Niet veel later zaten we daar, op een zonnig terras, schuin tegenover de Waag. Ze is zichtbaar blij om me te zien en ik ook. “Ze had een leuke stage gehad in Engeland”. Genietend van haar vrolijke stem en haar blonde haar probeer ik mij in haar helderblauwe ogen weg te laten zinken. Dat valt niet mee. Ergens in mijn brein bevind zich een “matglazen plaat” waardoor mijn blik automatisch wordt afgebogen. Zo gaat dat altijd bij mij en ik weet het inmiddels redelijk goed te verbergen. Zo ook nu. Een aantal glazen bier later nemen we hartstochtelijk afscheid van elkaar. Zo voelt het in elk geval. zwevend op een roze wolk drijf ik onder genot van een mooie zonsondergang richting mijn studentengrot. Het is me gelukt! “Ik heb tot en met het afscheid m’n mannetje weten te staan”. Doodmoe plof ik neer op bed. Langzaam verdwijnt de mist om me heen. Mijn hemel, morgen zie ik haar natuurlijk weer op school! Het duurt niet lang voordat mijn brein de kersverse liefdesperikelen in behandeling neemt. Ik sta op, pak een blanco papier en een paar stiften. Niet lang daarna heeft ze een plekje in Montafon, mijn fantasieland, gekregen. Het stadje dat ik haar naam schenk ligt aan de exclusieve zuidkant van de stad Kempten en kijkt richting het zuiden en westen uit over bergen, bossen en meren. In dit soort situaties denk en voel ik in geografische positioneringen. Dit is het hoogst haalbare voor mij als “autist”, als het om verliefdheid gaat. Meer kan ik niet bieden. Dat is ook vandaag nog. Het grote verschil met toen is echter, dat ik dit inmiddels volledig heb geaccepteerd. Verliefdheid en erotiek zijn voor mij gewoon te gecompliceerd. De structurele overgevoeligheid voor prikkels ondermijnd m’n libido. Gelukkig heb ik tegenwoordig veel andersoortige dingen om me heen, waarvan ik intens geniet. Daardoor is het niet meer nodig, om na twee maanden toch maar te besluiten dat ik die zwaar industriële hoogbouwstad aan de noordzijde van de Rhein-Emscher metropool naar haar noem.
Komende maandag reis ik ’n week af naar Engeland. Ik ga daar Londen en Brighton “onveilig maken”. Mijn eerste Engelstalige stripalbum (Stangl’s little watch) gaat uiteraard voor de verkoop mee. Via dit blog houd ik jullie op de hoogte van mijn aanstaande UK-scene.