Stangl’s Little Watch

Stangl’s Little Watch

Before I went to England, last september, I have translated one of my comics. Although I did sell some albums of “Stangl’s Little Watch” when I stand in Brighton and London, I have some left. If you like to have one, you can order it by me. The price of one album is only 4 Euro (excluding shipping costs). You can send an email to gapscene@gmail.com to place an order.

Somewhere around spring 2018, I will publish a second titel of my comic serie in English. The price of the english version of “Pizzacap” will be 4 Euro as well.

Stangl’s klokje

Stangl’s klokje

Als je van je tante plotseling een gouden horloge erft heb je er ineens een flinke zorg bij, zeker wanneer er op dat moment ook nog eens een inbraakgolf in de stad woedt en je je huis met de grootste slokop van de gehele regio deelt..

Hoewel noch Helmut, noch Frau Stangl het zich beseft, is een veilgere plek voor het horloge nauwelijks denkbaar

Zwart-wit / A5 formaat / 44 bladzijden

7,50 Euro + eventuele verzendkosten (Op dit moment uitverkocht!)

Te bestellen via gapscene@gmail.com

Geil

Geil

Erotische geneugten en verlangens kunnen op allerlei manieren worden beleefd (hetero, homo, fetish…). Stap in de kolderieke maar tevens ook ontluikende kant van dit veelbesproken en tegelijkertijd taboerijke thema zonder in vulgariteit te vervallen.

Niet alleen de vrouw maar ook de man wordt als “lustobject” dargestellt. Dus vrouwen, “Geil” is ook voor jullie.

Zwart-wit / A5 formaat / 34 bladzijden

6,50 Euro + eventuele verzendkosten

Te bestellen via gapscene@gmail.com

Een avond bij Helmut

Een avond bij Helmut

Een totaal verregend weekend veranderd onder ’t genot van grote hoeveelheden drank, wiet en vreetwerk en een tikkeltje sex in een onvergetelijk “Mini-Woodstock”

De meest onvergetelijke feesten ontstaan spontaan, zeker als ze ook nog eens de sleur van een verregend weekend weten te doorbreken

Zwart-wit / A5 formaat / 67 bladzijden

8,50 Euro + eventuele verzendkosten

Te bestellen via gapscene@gmail.com

Pizzacap

Pizzacap

Als je in een systeem klem zit dat compleet is vastgelopen door machtsmisbruik, misleiding en incompetentie moet je daarin niet berusten maar samen daartegen in opstand komen.

Een kritische doch komische strip over het wel en wee in een fastfoodrestaurant

Zwart-wit / A5 formaat / 52 pagina’s

7,50 euro + eventuele verzendkosten (Op dit moment uitverkocht!)

Te bestellen via gapscene@gmail.com

Denkend aan vroeger

Op het moment dat ik met het schrijven van dit artikel begin, ligt het jaar 2017 net achter ons. Als ik vanuit m’n blik voorwaarts – verder rijdend over de nu nog eindeloos lijkende weg “Jaar 2018”  – mijn ogen een moment richting m’n achteruitkijkspiegel wend, kan ik de laatste silhouetten van ’17 nog net waarnemen. Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar zo kort na het passeren van een volgende “jaartalgrens” beleef ik altijd wel een paar momenten van weemoed. Zo ook vandaag weer. Hoewel het vertrouwde “vroeger” – en daarmee bedoel ik m’n kindertijd, ‘m’n basis – uiteraard elke dag verder weg raakt, komt het passeren van de hierboven genoemde “grens” in deze optiek toch altijd net ’n tikkeltje harder aan. Net hard genoeg om het even terdege te beseffen.

O wee als Vlekkie de flat van mijn stad omstoot (winter 1978/1979)

“Vroeger was alles beter” hoor je mensen vaak zeggen. “Vroeger was alles beter!” Nee, voor mij geldt dat in een aanzienlijk aantal opzichten zeker niet. De “aspergerkant” van mijn brein, leverde mij in de tijd dat ik de tafels van 1 t/m 10 leerde en de meester ons over de Berlijnse muur vertelde, bij nader inzien veel meer problemen op dan tegenwoordig. Hoewel ik het van mijzelf in beginsel niet doorhad en later van mijzelf niet kon accepteren gedroeg ik mezelf dikwijls als een star, dwangmatig en angstig jochie. Dit uitte zich bij mij vooral in dwanggedachten, specifieke onderwerpen die het overgrote deel van de dag praktisch heel mijn hoofd bezet hielden en die ik niet los kon laten. Door te vluchten in dergelijke preoccupaties zoals (galerij)flats, konijnen, 801, Secret Valley, Bodenmeer en tenslotte Garmisch-Partenkirchen, gingen niet alleen veel sociaal waardevolle momenten aan me voorbij maar ook momenten waarop ik allerhande (praktische) dingen had kunnen leren waarmee ik op een aantal vlakken tot vandaag de dag worstel.

In juni 1984 met een van onze jonge konijntjes.

Waarom dan toch die weemoed bij tijd en wijle? Enerzijds heeft dat te maken met het feit dat ik in die tijd nog nergens verantwoordelijkheid voor hoefde te dragen. “Kwam je uit school, dan ging je spelen, totdat mama riep dat het eten klaar was en als het eten op was ging je weer spelen”. Voor veel mensen met asperger is organiseren moeilijk. Als ik de mogelijkheid zou hebben om zonder financiële consequenties m’n huishoudelijke en administratieve verplichtingen uit te besteden zou ik dat vandaag nog doen. Tja, in dit opzicht was het toen inderdaad beter. Anderzijds speelt ook de onbevangenheid en het gevoel van onbegrensde mogelijkheden die men als kind ervaart een grote rol met betrekking tot mijn weemoed. In tegenstelling tot veel andere kinderen, bleef – vermoedelijk vanwege de beperkende werking van mijn preoccupaties op het vermogen om te spiegelen – het naïeve gevoel in stand dat ik alles kon worden wat ik maar wou en zonder enige beperking overal heen kon reizen. Toen mijn moeder me over de eerste mensen die op de maan waren geweest vertelde toen ik 8 was, zag ik mijzelf daar ook nog wel ’n keer heengaan. Spelend met de ruimtevaartlego op de lichtbruine (ofwel maanzandbruine) vloerkleden voelde ik al bijna aan die ervaring. Met geen cent te makken en nul talenkennis zou ik toen ik 16 was zo richting de meest imposante toppen van de Himalaya of de Andes kunnen reizen. Kuifje en Donald Duck deden dat immers ook. Als het studentenuitzendbureau mij als 24 jarige student naar de industriële wasserij stuurt zodat ik daar een extra zak- of studiecentje kan verdienen doen ze dat omdat ze me aardig vinden. Wellicht vragen ze me de volgende keer wel om voor de Gemeente Tilburg een inpassingsplan te schrijven voor de nieuwe wegverbinding die ik aldaar tijdens mijn stage verzonnen heb. “Op school kreeg je immers ook vaak je zin of bij jou passende dingen te doen als je lief was geweest of goed je best had gedaan”. Dat het op de arbeidsmarkt eigenlijk puur om geld en macht draait besefte ik pas ruimschoots na m’n studietijd. Door de vele frustraties die dit gebrek aan besef mij na het afronden van de universiteit (!!!!) had opgeleverd was ik reeds de 30 gepasseerd tot dit echt tot me doordrong. Tja, ook op dit vlak was het voor mij – los gezien van de (zeer) beperkte realiteitswaarde – vroeger beter.

Tijdens een wandeling over de Philosophenweg in Garmisch-Partenkirchen (april 2000)

Al speurend op het internet naar foto’s van mijn woonomgeving uit of van rond mijn kindertijd – iets wat ik op zo’n moment van weemoed wel eens wil doen – besef ik dat het vooral het gevoel van “ik treed later in de voetsporen van Walt Disney en woon dan in een mooi landhuis in Garmisch-Partenkirchen” is, wat ik dan mis. Het gevoel van “onbegrensde mogelijkheden”, een wereld zonder wetten, grenzen en regels is heerlijk. Als “aspergertje” heb ik dit gevoel pakweg 3 decennia met grote regelmaat mogen ervaren. Daar tegenover stonden echter ook vele momenten van totale sociale onbeholpenheid, onbegrip en belachelijkmakerij. Ik ben in mijn kindertijd niet voor niks diverse malen overspannen en/of depressief geweest. Nee, hoewel ik de illusies van vroeger regelmatig mis, was vroeger toch echt niet alles beter. Mijn ogen verplaatsen zich van de achteruitkijkspiegel terug naar de weg. Als ik voorwaarts kijk probeer ik de dromen en idealistische levensdoelen te ontwaren waartoe ik probeer op weg te zijn. Dit met behulp van mijn grote sociale netwerk en mijn beter wordende praktische vaardigheden. Een aantal afbeeldingen van Tilburg en Riel uit mijn jeugd, die ik vanavond op het internet aantrof, neem ik daarbij mee als souvenier. Slechts als souvenier. Enjoy!

De Oude Tilburgsebaan tussen Riel en het Riels Hoefke in 1981
Het Bels Lijntje in Riel in winter/voorjaar 1987
Het Stadhuis en de Katterugflat te Tilburg in 1978
Korte Heuvel vanuit de St. Josephstraat in Tilburg in 1972 (mijn geboortejaar)
De Dorpstraat in Riel in 1981