Brighton Rock(s)  Deel 2

The Seven Sisters, de beroemde krijtrotsen van Zuid Engeland

Ik was net negen toen ik voor het eerst van mijn leven in aanraking kwam met de krijtrotsen van Zuid Engeland. Dat was in de zomer van 1981. Omdat ik me flink had gehouden tijdens een bezoek aan de tandarts, mocht ik van mijn moeder bij een speelgoedwinkel in Goirle een klein cadeautje uitzoeken. Enkele ogenblikken later was ik de trotse bezitter van het Kuifje album “De zwarte rotsen”.

In het album “De zwarte rotsen” komt Kuifje op het spoor van een bende valsemunters. Dit voert hem uiteindelijk naar een ruïne op een afgelegen rotspunt voor de ruige westkust van Schotland (niet ver van het fictieve plaatsje Kiltoch). Het had overigens niet veel gescheeld of hij had daar nooit zijn missie met succes kunnen voltooien. Een van de meest kritieke momenten in dit opzicht was de ontvoering van Kuifje door twee bendeleden. Als Kuifjes viervoetige metgezel Bobbie niet op het lumineuze idee was gekomen om z’n tanden in een van de achterpoten van een in de buurt grazende geit te zetten en deze op de twee bandieten af te sturen, had Kuifje slechts aan de kogel kunnen ontkomen door vanaf een torenhoge krijtrots de dood in te storten. De bewust rots, ten oosten van de kustplaats Seaford (in het Kuifje album Eastdown geheten), had dan vast een bedevaartsoord geworden voor de fans van een van ’s werelds bekendste striphelden.

De valkuil van het Visitor Centre

Voordat ik afreisde naar Zuid Engeland hoorde ik van diverse mensen dat ik een bezoek aan de krijtrotsen gerust kon overslaan. Ze zouden bij langer na niet zo imposant zijn dan in reisbrochures wordt beweerd. Op grond van prachtige foto’s, die ik van de “Sussex Heritage Coast” kende begreep ik dit eigenlijk niet zo goed. Pas toen ik, zittend op de bank in de flat van Jason aan Hereford Court in Brighton, m’n uitstapje naar de beroemde kliffen voorbereidde vielen de teleurstellende ervaringen van een aantal mensen die mij voor waren geweest op hun plek. Kijkend op de kaart van het gebied viel mij eigenlijk onmiddellijk op dat het Seven Sisters Visitor Centre in West Dean eigenlijk geen geschikte plek is om de “cliff trail” te starten. Hoewel er weliswaar een mogelijkheid bestaat om naar de beroemde viewpoints te komen, wordt de bezoeker vanaf daar eigenlijk automatisch naar de voet van de kliffen geleid, een plek waarvandaan de beroemde uitzichtpunten niet bereikbaar zijn. Daartoe zou het water van Cuckmere Haven moeten worden overgestoken, maar een fatsoenlijke mogelijkheid daartoe ontbreekt. Slechts bij eb kan via de golfbrekers op bijna acrobatische wijze deze oversteek worden gemaakt. Slechts weinigen wagen zich hier echter aan.

Startpunt Seaford

Wanneer je de Seven Sisters wilt beleven zoals ze in menig reisbrochure staan afgebeeld, raad ik je aan om in Seaford te starten. Wanneer je vanuit Brighton de bus neemt sta je er binnen pakweg drie kwartier. De bus passeert daarbij het weinig pittoreske New Haven, waar vandaan je diverse ferry’s richting Frankrijk kunt nemen. In Seaford – waarvandaan de Heritage Coast zich in oostelijke richting uitstrekt – is het toerisme, in tegenstelling tot veel andere plaatsen aan de kust van Sussex, bescheiden gebleven. De niet al te grote plaats kent een compacte fraaie historische dorpskern, een ietwat kale kustpromenade en een mooi breed strand. Vanaf de kustpromenade en het strand zie je Seaford Head, de eerste van een lange reeks hoge krijtrotsen, in oostelijke richting opdoemen.

Seaford Head, de beroemde krijtrotsformatie meer dan een uur recht voor je

Direct buiten Seaford start de “Heritage Coast trail”. Een stijl pad baant zich langs het terrein van een uitgestrekte golfbaan omhoog. Rechts van het pad (de kant waar het grasland abrupt plaatsmaakt voor de stijle witte rotspartijen) verschijnen de eerste bordjes met het opschrift “Do not pass! be aware that chalk cliff falls are common in this area”. Tegelijkertijd ontvouwd zich achter je een fraai panorama op de kustlijn van Seaford en New haven. Een fraai begin van een lange trail. Als je het hoogste punt van Seaford Head hebt bereikt zal dit uitzicht echter snel vergeten zijn. Vanaf de plek waar Iwan en Wronzoff (de handlangers van dokter Müller) Kuifje voor een onmogelijke keuze proberen te stellen, presenteren de Seven Sisters zich plotseling in hun volle glorie.

Vanaf Seaford Head tot aan de cottage van Cuckmere Haven (de andere beroemde fotospot van de Heritage Coast), is het nog ruim een uur lopen. Maar dat is absoluut niet erg. Hoe dichter je “de zeven zussen” nadert, hoe imposanter ze worden. Als je denkt het mooiste uitzicht wel te hebben gehad dient zich nòg een mooiere “view” aan. De late ochtendzon, die ervoor zorgt dat binnen de fel opgelichte rotspartijen ruimte blijft voor een subtiele schaduwwerking, maakt daarbij het plaatje helemaal af. Ofschoon het wandelweer ideaal was toen ik deze tocht maakte, is het frappant hoe weinig mensen ik tot na de oversteek van Cuckmere Haven ben tegen gekomen. Já, ik heb ‘m inderdaad gemaakt, de risicovolle oversteek via de golfbrekers van Cuckmere Haven, die het prachtige pad over Seaford Head strikte gescheiden houden van het kiezelstrand waar alle bezoekers van het Visitor Centre bijna automatisch naar toe worden geleid. Maar voor ik me aan deze risicovolle onderneming waagde heb ik uitgebreid genoten van dat andere reisbrochureplaatje; inderdaad, de cottage van Cuckmere Haven met op de achtergrond de Seven Sisters. Een mooiere plek om je lunchtrommeltje open te trekken is nauwelijks denkbaar.

Het kiezelstrand van de “disappointing” people

Het kiezelstrand dat links op de hierboven geplaatste foto te zien is, is de plek waar vanuit het Visitor Centre het gros van de toeristen terecht komt. Je maakt op die plek weliswaar onderdeel uit van beide beroemde uitzichten maar beleefd ze eigenlijk niet. Mensen lopen, soms met meer dan 10 tegelijk naar de voet van de eerste der zeven zussen (prominent aanwezig op de foto hierboven) en kijken omhoog.  Een aantal onderneemt vanaf het kiezelstrand de klim naar de eerste “sister” en geniet daar van het uitzicht dat weliswaar fraai is maar niet vergelijkbaar met dat vanaf Seaford Head of (in iets mindere mate) Belle Tout Lighthouse, waar ik later die dag ook nog zou komen. Zo ongeveer het meest spectaculaire wat de bezoekers, die zich tot het kiezelstrand beperken, te zien krijgen zie je op de foto hieronder.

Letterlijk lopen over de zeven zussen

Vanaf Cuckmere Haven kan in oost-zuid-oostelijke richting over de Seven Sisters worden gewandeld. Deze wandeling is zwaarder en langer dan dat deze op het eerste gezicht lijkt, maar zeker de moeite waard. Als je na het passeren van de eerste “zus”, de Haven Brow, de toeristen achter je hebt gelaten slingert het pad zich door een gebied met uitgestrekte golvende weiden. Omdat de afstand tussen het wandelpad en de bovenrand van de kliffen bijna nergens groter is dan pakweg 100 meter, heb je tijdens deze tocht – die eindigt in Birling Gap – vrijwel voortdurend een fraai uitzicht op zee. Ik hoopte tijdens deze wandeling ergens de kust van Normandië te ontwaren maar daarvoor is de breedte van The English Channel hier toch al iets te groot. Het aantal meters dat tussen de “zussen” telkens moet worden geklommen en gedaald is overigens aanzienlijk. Als het hierbij telkens om 50 meter hoogteverschil gaat heb ik zeker niet gelogen. Als je na de Haven Brow ook de Short Brow, Rough Brow, Brass Point, Flat Hill, Bailey’s Hill en Went Hill hebt overwonnen en bij de uitspanning van Birling Gap bent belandt ben je ruim twee uur verder.

Brighton Rock(s) Deel 1

Het nummer “Brighton Rock” hoorde ik voor het eerst toen ik omstreeks juni 1988 de LP “Live Killers” van “Queen” kocht. Ik weet het nog goed. Tijdens de jaarlijkse sportdag, die altijd plaats vond op de sportvelden van Villa Blanca in Goirle, hoorde ik voor het eerst sinds mijn prille kindertijd “Bohemian Rhapsody” en “Bicycle Race” terug. Deze nummers bleken van de band Queen te zijn. Ik was meteen verkocht en besloot een LP van ze aan te schaffen. Ik was in die tijd (ik was toen 15 en zat op het speciaal voortgezet onderwijs) veel met muziek bezig, vooral met muziek uit mijn kindertijd en zelfs daarvoor. Met de hitparade van het tweede helft van de jaren ’80 had ik niet veel, nog steeds niet trouwens. Met artiesten zoals Blondie, Joy Division, ELO,  A Flock of Seagulls  en The Human League waren de prille jaren ’80 veel boeiender. Bovendien bevond ik me toen in een enorme psychische dip. Buiten schooltijd leefde ik praktisch als een kluizenaar. Thuis bracht ik uren lang door op mijn slaapkamer. Naast de stripjes, die ik toen al tekende, vormde de jaren ’60, ’70 en begin jaren ’80 beat en rock voor mij een ultieme vlucht uit de bittere werkelijkheid.

Van de plaats Brighton had ik wel eens gehoord. Dat lag ergens aan de kust in het zuiden van Engeland. Hoewel het nummer Brighton Rock me meteen aansprak, deed de stad Brighton me niet zo veel. Het lag immers niet tussen de hoge bergen en daar wilde ik zijn. Vooral naar het door mij totaal geïdealiseerde Garmisch-Partenkirchen wilde ik persé ’n keer heen. In mijn strips woonde ik er al en bijna elke nacht droomde ik ervan dat mijn ouders mij daar naar toe op vakantie namen.

Donderdag 14 september 2014, ruim 29 jaar nadat ik in de huiskamer van ons toenmalige huis aan het Hoefke in Riel, Brighton Rock voor het eerst hoorde, stap ik te Londen Victoria Station in de trein die mij naar (jawel) Brighton and Hove zal brengen. Via Croydon, Purley, Reigate en Gatwick baant de “Southern” zich door  het groene golvende landschap richting de Engelse Zuidkust. Even voorbij Hassocks schiet de trein een tunnel in en na het verlaten ervan ben je er plotseling, Brighton and Hove. Met de klanken van Queen in m’n hoofd stap ik uit, verbaas me over het indrukwekkende victoriaanse station en loop “The City that Rocks” tegemoet.

Happy little day, Jimmy went away
Met his little Jenny on a public holiday
A happy pair they made, so decorously laid
‘Neath the gay illuminations all along the promenade
“It’s so good to know there’s still a little magic in the air
I’ll weave my spell”
“Jenny will you stay – tarry with me pray
Nothing ‘ere need come between us tell me love, what do you say ?”
“Oh no I must away to my mum in disarray
If my mother should discover how I spent my holiday
It would be of small avail to talk of magic in the air
I’ll say farewell”
O rock of ages, do not crumble, love is breathing still
O lady moon, shine down a little people magic if you will
Jenny pines away, writes a letter everyday
“We must ever be together, nothing can my love erase”
“Oh no I’m compromised, I must apologise
If my lady should discover how I spent my holidays…”
Oooh oooh oooh oooh
Ooh oh oh oh oh ha

Londen buiten de gebaande paden

Bij een bezoek aan Londen hoor je natuurlijk zaken zoals de Big Ben, het House of Parlement, Buckingham Palace en Trafalger Square te gaan zien. Dat heb ik uiteraard ook gedaan. Met veel plezier overigens. Maar toch ben ik iemand die, als hij een stad bezoekt, het liefst van de gebaande toeristische paden afwijkt. Zo uiteraard ook in Londen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat ten westen/noordwesten van het centrum van Londen zo ongeveer de duurste woonwijk van Europa of wellicht zelfs van heel de wereld is gelegen. In Kensington, een wijk die vooral bestaat uit monumentale huizen en wooncomplexen uit de victoriaanse tijd, kost een piepklein appartementje (30m20) al gauw 1.000.000 pounds!!

Trek de knip maar open als je hier wilt wonen. Een eenkamerwoning kost al vlug 1 miljoen pounds.

Ten noordwesten van het centrum van Londen ligt eveneens de wijk Portobello, met in het centrum daarvan de straat Portobello Road. Deze straat is niet alleen bekend als decor van films zoals “Bridget Jones Dairy” maar is tevens een hotspot voor iedereen die op zoek is naar allerlei vintagekleding of aanverwante spullen. De charmante typisch Britse huisjes, die in een groot gedeelte van deze smalle maar lange straat het beeld bepalen, passen hier helemaal bij. Aan het noordelijke einde van Portobello Road doemt ineens een van de meest brutaleske woontorens op die ik ooit in m’n leven heb gezien, de Trellick Tower.

Portobello Road
Trellick Tower

Nadat ik het beroemde zebrapad op Abbey Road was overgestoken, net zoals de Beatles in augustus 1969, was het niet ver naar Baker Street. Dit is niet alleen een van de belangrijkste winkelstraten van Noord Londen, met o.a de official Beatlesstore, maar tevens dè Baker Street waar Gary Rafferty in 1978 over zong. Deze song gaat over de avonden dat hij noodgedwongen in Londen verbleef om de opheffing van de band Stealers Wheel te regelen. Hij sliep toen bij een vriend die aan Baker Street woonde.

Het metrostation van Baker Street

Pollards Hill, zomaar een wijk in South-London

Toen ik twee weken geleden via Airbnb accommodatie regelde, in deze werkelijk enorm uitgestrekte stad, wist ik niet in wat voor stadsdeel ik terecht zou komen. Naast een niet al te hoge prijs, was de ligging in het zuidelijk deel van Londen de enige vereiste die ik had gesteld. Pas toen ik enkele dagen voor aanvang van m’n UKtrip via streetview ging kijken wat Westmoreland Way voor straat was, kwam ik er achter dat deze straat gelegen was in een van de armere wijken van South London. Voor sommige mensen zou dit wellicht een rede zijn om van accomedatie te wisselen, voor mij juist niet. De wijk Pollards Hill, onderdeel van Council Croydon, gebouwd tussen 1950 en 1980. De wijk bestaat bijna uitsluitend uit laagbouw, enerzijds uit typisch Britse naoorlogs rijtjeshuizen met van die erkertjes, anderzijds uit bijna nederlands uitziende rijtjeswoningen, opgetrokken uit donkere baksteen. Westmoreland Way ligt in het tweede deel. In de wijk Pollards Hill wonen veel migranten, waaronder veel Ghanesen. Dat de stedebouwkundige opzet van de wijk niet aansluit aan de leefstijl van de meeste huidige bewoners blijkt uit te vele compleet verwaarloosde tuinen. Pollards Hill is zeker geen uitzondering in Londen. Er zijn tal van dit soort wijken en als je gaat kijken in het oostelijk deel van Londen besef je al snel dat het eigenlijk nog veel slechter kan.

Nancy, die in 1995 samen met haar dochter Win vanuit Taiwan naar het Verenigd Koninkrijk kwam, woont al langere tijd in Pollards Hill. Nancy is een gastvrije zorgzame vrouw net zoals haar dochter. Hoewel ik de eerste dag erg moest wennen aan de Taiwanees-Britse mix in huize Lo, kijk ik terug op een aangename tijd in Pollards Hill.

https://en.wikipedia.org/wiki/Pollards_Hill

In een dergelijke woning logeerde ik drie nachten. (Bron: Higgins Construction)
Bron: United Living
Uitzicht vanuit Pollards Hill richting Sutton (samen met Purley de meest zuidelijke wijk van Londen)

Komende maandag reis ik ’n week af naar Engeland. Ik ga daar Londen en Brighton “onveilig maken”. Mijn eerste Engelstalige stripalbum (Stangl’s little watch) gaat uiteraard voor de verkoop mee. Via dit blog houd ik jullie op de hoogte van mijn aanstaande UK-scene.